تصویر«خسرو آواز ایران» بر روی بیلبوردها

سخنگوی کمیسیون فرهنگی شورای شهر تهران از نمایش تصاویر استاد محمدرضا شجریان در فضاهای شهری پایتخت خبر داد

به گزارش اتاق خبر دنده معکوس، «محمدرضا شجریان» احتمالا نمادین‌ترین چهره موسیقی ایران است. اما متاسفانه روز پنجشنبه هفته گذشته، پس از تحمل نزدیک ‌به دو دهه بیماری، در سن ۸۰‌سالگی چشم از جهان فروبست.

«خسرو آواز ایران» که اوج ستایش از یک هنرمند معاصر در موسیقی است، لقبی است که به محمدرضا شجریان داده‌اند. سربرآوردن او در میان هنرمندان هم‌رده‌اش از اواخر دهه ۱۳۴۰ خورشیدی آغاز شد و رفته‌رفته نشان داد چه در ادای ردیف‌ها، دستگاه‌ها، لحن‌ها و چه در شخصیت و جایگاه اجتماعی یک هنرمند، از بسیاری از هم‌رده‌هایش یک سروگردن بالاتر است.

بسیاری او را مهم‌ترین چهره موسیقی اصیل و سنتی ایرانی طی یک‌قرن اخیر خوانده‌اند، جایگاهی که حتی اگر اغراق‌آمیز هم باشد اما بیانگر نظر بسیاری‌از شنوندگان و علاقه‌مندان موسیقی در ایران است.

کارنامه موسیقی شجریان

شجریان در سال ۱۳۱۹ در مشهد متولد شد و برای مدتی نه‌چندان طولانی، کارمند وزارت آموزش‌وپرورش بود. کارش را با قرائت قرآن آغاز کرده بود و بعدتر به موسیقی سنتی ایرانی گرایش پیدا کرد.

تا پیش‌از انقلاب، در یک برنامه رادیویی بیش‌از ۹۰ اجرا داشت و از همان جا صدایش برای ایرانی‌ها آشنا شد. اوج دوران هنری او اما احتمالا در دهه ۱۳۶۰ سررسید و حتی برای مدتی هم خانه‌نشین شد؛ زیرا به‌دلیل شرایط، موسیقی کمرنگ شده بود. شروع همکاری گسترده شجریان با پرویز مشکاتیان در همین دهه کلید خورد و بخش عمده کارنامه هنری او را شکل داد. 

شجریان دستی هم بر آتش خوشنویسی داشت. ساز هم می‌ساخت و در برخی کارهای خود از همین سازهای جدید استفاده می‌کرد که به‌نظر خودش نوایی ایرانی‌تر داشتند، علمی‌تر ساخته شده بودند و نه‌تنها دقیق‌تر کوک می‌شدند و از کوک خارج نمی‌شدند، بلکه برای موسیقی ایران مناسب‌تر از سازهای خارجی بودند.

سخن در باب میراث محمدرضا شجریان چه در موسیقی و چه در ساحت و وجهه اجتماعی هنر، مجالی دیگر می‌طلبد. او را چندباری در خیابان و در خودرو شخصی‌اش دیده بودند که ظاهرا از آن حضورها به همراهی او با حرف دل مردم تعبیر شده بود: «هنرمندی که مردمی بود و خواست که مردمی هم بماند.»

یادواره‌ای برای استاد

در فروردین سال ۱۳۹۸ شورای شهر تهران تصمیم به نامگذاری خیابانی به نام استاد شجریان گرفت، اما این تصمیم، به‌سرعت رنگ و بویی دیگر گرفت. 

نامگذاری، با بالاترین رأی اعضای شورا به تصویب رسید، البته نام استادان دیگر در حوزه هنر هم برای خیابان‌ها و برخی معابر دیگر مطرح شده بود. اما سه‌ماه بعد خبر آمد که ظاهرا برخی مسئولین با نامگذاری معابر برای برخی چهره‌ها مخالف‌اند. 

درهمان زمان، حسن خلیل‌آبادی، یکی از اعضای کمیسیون نامگذاری شورای شهر تهران گفته بود: «نسبت‌به نامگذاری بعضی از این خیابان‌ها نظراتی وجود دارد که شورا درحال رایزنی برای برطرف کردن مشکلات و حساسیت‌ها است.» 

او در پاسخ به این سوال که آیا امکان دارد با حذف دو یا سه نام از این لیست، بقیه نامگذاری‌ها انجام شود، افزود: «امیدوارم این موضوع تحقق پیدا کند؛ چون در کمیسیون اعلام کردند فرمانداری نسبت‌ به بخشی از این نامگذاری‌ها با شورا اختلاف‌نظر دارد. درواقع هیات انطباق به مصوبات شورا ایراد گرفت.

البته گفته می‌شود این ایراد باید طبق نص‌صریح‌ قانون گرفته شده و مشخصا اعلام شود براساس این ماده‌ قانونی نسبت به مصوبه ایراد وجود دارد. اما  ظاهرا در این نامه فرمانداری به شورا این عبارت وجود نداشته است.»

شش روز پس از ابلاغ تصمیم شورا مبنی‌بر نامگذاری چند خیابان به‌نام تعدادی از هنرمندان؛ محسن هاشمی، رئیس شورای شهر تهران در نامه‌ای از شهردار تهران خواست تا اطلاع ثانوی از اجرای این مصوبه خودداری کند. این در حالی بود که پیش‌تر، نامه تایید مصوبه شورا از سوی خود او ابلاغ و امضا شده بود. 

هاشمی در اوایل مهرماه امسال درباره این نامه گفت: «موضوع قدیمی است و در شورا صحبت کردیم که چگونه پاسخ داده شود. انتشار این خبر در رسانه‌های بیگانه جنبه تخریبی داشته و شورا به این نتیجه رسید که از طریق سخنگو پاسخ دهد.» 

اما روز جمعه سخنگوی کمیسیون فرهنگی‌واجتماعی شورای شهر تهران از نمایش تصاویر استاد محمدرضا شجریان در فضاهای شهری پایتخت خبر داد. 
حجت نظری در این مورد به ایسنا گفت: «در پیگیری‌هایی که از سازمان زیباسازی شهرداری تهران انجام شده، گویا قرار است تصاویر استاد شجریان روی بیلبوردها و فضاهای شهری پایتخت نصب شود. البته من هم مانند میلیون‌ها نفر از مردم ایران دلم می‌خواست که در زمان حیات استاد و برای دعوت به کنسرت ایشان این بیلبوردها را در فضاهای شهری ببینم، اما افسوس که نشد.»

پاسخ دهید

لطفاً نظرتو بنویس، حتماً رسیدگی میشه
لطفاً نام خودت رو اینجا وارد کن